Het Personenschade Instituut van Verzekeraars (PIV) heeft het initiatief genomen om convenanten te ontwikkelen die kunnen worden gesloten tussen rechtshulpverleners en verzekeraars in ‘letselschadeland’. Op grond van zo’n convenant worden de buitengerechtelijke kosten (de kosten van uw advocaat of specialist buiten de rechtbank) op een geheel andere manier benaderd en vergoed. Belangrijkste argument voor het sluiten van een dergelijk convenant is het vermijden van discussies over de vergoeding van de kosten van rechtsbijstand. Die kosten worden namelijk direct gerelateerd aan de hoogte van de schade en niet meer aan de verrichte activiteiten.
Ridder Letselschade had met de meeste verzekeraars die aan deze regeling meedoen, convenanten gesloten. Inmiddels zijn wij tot het inzicht gekomen dat noch onze cliënten, noch wijzelf, gebaat zijn bij dergelijke convenanten. Wij hebben het geprobeerd, maar hebben de convenanten met alle verzekeraars per 1 november 2009 (Univé per 17 november 2015) opgezegd. Een voordeel van het convenant is ontegenzeggelijk dat de discussies over de kosten buiten rechte gedurende het gehele traject en bij de afwikkeling, zo goed als verdwenen zijn. Een aantal argumenten om toch niet verder te gaan met de convenanten, speelt een rol.
Waarom geen PIV-convenant meer
Allereerst vinden wij dat door het vergoeden met behulp van de staffel, verzekeraars die onredelijk lastig en traag zijn, onvoldoende sancties opgelegd krijgen, namelijk helemaal geen. De kosten lopen op, maar hoeven uiteindelijk niet te worden betaald. Er ontstaat bovendien een te nauwe relatie tussen de eigen verdiensten en de omvang van de schade. Het bleek voorts vaak niet aan cliënten uit te leggen dat wij al direct een bedrag ontvingen, terwijl zij soms nog helemaal niets hadden ontvangen. Ook bemerkten onze letselschadespecialisten dat het verleidelijk kon zijn om minder activiteiten in een dossier te verrichten, omdat het uiteindelijk toch alleen maar om de hoogte van de schadevergoeding ging.
Ook zien wij in dossiers die wij van andere bureaus overnemen, wel eens dat cliënten niet meer thuis worden bezocht, maar zich met hun letsel naar het kantoor van de belangenbehartiger moeten begeven (reiskosten worden aan de belangenbehartiger immers niet vergoed bij PIV). In die positie willen wij echt niet komen. Tot slot zijn er nog enige argumenten van financieel-administratieve aard die de doorslag hebben gegeven te stoppen met de convenanten, bijvoorbeeld discussie met de belastingdienst over het wel of niet hoeven af te dragen van BTW