PIV-staffel – Wat is het en werkt het in uw voordeel?

U schakelt een letselschade-expert in om uw schade te verhalen, maar wie betaalt de kosten? Gelukkig hoeft u zich daar als slachtoffer geen zorgen over te maken. De kosten voor juridische bijstand worden doorgaans verhaald op de aansprakelijke partij, vaak een verzekeraar. Maar hoe wordt bepaald wat een redelijke vergoeding is? En wie beslist hoeveel tijd en inzet uw belangenbehartiger mag leveren? Verzekeraars proberen grip te houden op deze kosten met de PIV-staffel, een regeling die vooral hen goed uitkomt. Wat betekent dit voor u?

Wat is de PIV-staffel en hoe werkt het?

De PIV-staffel, tegenwoordig BKB-regeling genoemd, is een regeling die voortkomt uit het PIV-convenant, opgesteld door het Personenschade Instituut van Verzekeraars (PIV). Dit convenant is door verzekeraars in het leven geroepen om de vergoeding van buitengerechtelijke kosten in letselschadezaken te standaardiseren. Het idee is simpel: hoe hoger de schadevergoeding, hoe meer buitengerechtelijke kosten worden vergoed. In de praktijk betekent dit dat er een vast bedrag staat tegenover de werkzaamheden van een belangenbehartiger, ongeacht hoe complex een zaak is. Dit lijkt misschien een efficiënte oplossing, maar het is een regeling die totaal geen rekening houdt met de complexiteit van zaken en hierdoor vooral in het voordeel van verzekeraars werkt. Zij bepalen namelijk de kaders, terwijl het slachtoffer afhankelijk is van een vastgestelde vergoeding die niet altijd de daadwerkelijke inspanning van een belangenbehartiger dekt.

BKB-regeling: vaak voordelig voor verzekeraars, maar nadelig voor belangenbehartigers

​De BKB-regeling is een door verzekeraars opgestelde regeling die de vergoeding voor juridische bijstand in letselschadezaken koppelt aan de hoogte van de schadevergoeding, ongeacht de complexiteit van de zaak. Deze benadering biedt verzekeraars aanzienlijke voordelen, maar werkt vaak in het nadeel van belangenbehartigers en hun cliënten.

Wat zegt de wet? De dubbele redelijkheidstoets

Omdat elk letselschadekantoor zijn eigen tarieven hanteert, ontstaat er regelmatig discussie over de buitengerechtelijke kosten (BGK). Volgens de rechtspraak moeten deze kosten worden getoetst aan de dubbele redelijkheidstoets. Dit betekent dat het redelijk moet zijn dat het slachtoffer zich laat bijstaan door een belangenbehartiger én dat de gevorderde kosten logisch verklaarbaar moeten zijn.

Over de eerste toets bestaat zelden discussie. De meeste slachtoffers hebben geen juridische kennis en staan tegenover een verzekeraar die wél precies weet hoe de regels werken. Het is dus meer dan logisch dat zij hulp inschakelen. De tweede toets, of de kosten redelijk zijn, zorgt echter wél voor problemen. Verzekeraars betwisten regelmatig de hoogte van het uurtarief, de manier waarop kosten worden berekend of de tijd die een belangenbehartiger aan een zaak besteedt. Dit is precies waar de PIV-staffel voor hen zo gunstig is: door de vergoeding vooraf vast te leggen, voorkomen ze verdere discussie. Of een slachtoffer daardoor in een complexe zaak wel de hulp krijgt die écht nodig is, lijkt minder van belang.

Wat is onze ervaring met de PIV-staffel?

Onze ervaring met de PIV-staffel laat een duidelijk patroon zien: verzekeraars hanteren deze regeling vrijwel uitsluitend wanneer het hen uitkomt, namelijk als middel om de buitengerechtelijke kosten (BGK) te verlagen. In onze dossiers zien we keer op keer dat PIV wordt ingezet zodra een verzekeraar vindt dat de kosten van juridische bijstand ‘te hoog’ zijn. Maar wordt de staffel ook toegepast als het in het voordeel van het slachtoffer uitpakt? Nauwelijks. Slechts één verzekeraar heeft zich ooit laten overtuigen dat als PIV écht de redelijke maatstaf is, dit ook betekent dat er in sommige gevallen meer moet worden vergoed dan de declaratie.

Nog veelzeggender is wat er gebeurt als het staffelbedrag hoger is dan de werkelijk gemaakte kosten. Dan is PIV ineens niet meer ‘de norm’ en verzinnen verzekeraars allerlei redenen waarom de staffel hier niet van toepassing zou zijn. Zij we de tweede belangenbehartiger? Dan geldt de regeling wel, maar slechts voor een deel van de kosten. Hebben we het convenant niet ondertekend? Dan wordt de regeling ineens overboord gegooid. Zelfs als verzekeraars in eerdere correspondentie PIV heilig verklaren, lijkt dat enkel te gelden als het hun eigen uitbetalingen beperkt. Maar zodra PIV een ruimere vergoeding zou betekenen, wordt er ineens naar andere argumenten gegrepen.

De BKB-regeling is geen verplichting voor belangenbehartigers

Wij als belangbehartigers zijn niet verplicht om de PIV-staffel voor BGK te volgen. Toch proberen sommige verzekeraars deze regeling af te dwingen, zelfs via de rechter. In de praktijk wijst de rechter zulke claims vrijwel altijd af. Dit betekent dat we zelf de buitengerechtelijke kosten berekenen op basis van de daadwerkelijke inspanning, in plaats van een standaardtabel die vooral verzekeraars goed uitkomt.

De laatste blogs