Vertraging bij letselschade afhandeling loopt spuigaten uit

Onlangs vroeg mijn jongste zoon (13) aan mij: ”Pap, wat doe je hoofdzakelijk de hele dag op kantoor?” Dat was al een betere binnenkomer dan die van mijn oudste zoon, die jaren geleden op mijn vraag antwoordde of hij al een idee had wat hij later wilde gaan doen later: ” Nee, geen idee, maar in elk geval niet wat jij doet, met die suffe dossiers!”

Enfin, de vraag van mijn jongste zoon noopte mij om te proberen een gemiddelde dagbesteding bij Ridder Letselschade te benoemen in de hoop dat ik een niet al te suf antwoord kon geven. Ik vroeg voor de zekerheid ook maar eens bij mijn collega’s of zij een grote gemene deler konden benoemen.

Vertraging in ‘letselschadeland’

Ik heb mijn zoon vervolgens geantwoord dat wij, anno 2018, dagelijks het meest bezig zijn om onze letselschadedossiers onder de aandacht van de meeste verzekeraars te brengen en het managen van onze cliënten zodat die niet in de gordijnen vliegen. Het is inmiddels de spuigaten uitgelopen, zo hield ik mijn zoon voor, want sommige verzekeraars hebben een elektronische poststapel van maanden! En wij maar begrip vragen aan onze cliënten, die maar steeds geen voortgang in hun dossiers bemerken. Om dan nog maar te zwijgen van alle extra kosten die dit alles met zich meebrengt en die de verzekeraars dan weer niet willen betalen.

Mijn zoon vroeg toen, hoe ik dat eventjes zou gaan oplossen, gewend als hij is aan het oplossende vermogen van zijn vader. Ik antwoordde hem, dat het niet aan de mensen ligt die bij de verzekeringsmaatschappijen werken, maar aan de aandeelhouders, zeg maar, de bazen van die bedrijven. Die zitten ergens in Azië of Amerika en hebben nog nooit van de richtlijnen gehoord om letselschadezaken netjes af te handelen. Die kijken maar naar één ding, namelijk hoeveel winst levert mijn investering op.

Kan de Letselschaderaad helpen?

Zoonlief vroeg, of er dan geen mensen zijn die erop letten dat alle dossiers netjes worden behandeld. Ik vertelde hem dat er in ‘letselschadeland’ eigenlijk niemand is die daar goed op let. Ja, er is wel een Letselschaderaad, maar die heeft ondanks allerlei dingen zoals audits en richtlijnen nog niet kunnen zorgen voor verbetering. Er is ook wel een geschillencommissie, maar daar word je ook niet vrolijk van.

Mijn zoon veerde op en zei: ”Maar pap, jullie hebben toch een goede advocaat?” Nou, die hebben wij zeker, antwoordde ik, maar als er nog niets is waarover de rechter een oordeel moet geven omdat de verzekeraar maar steeds niets laat horen en dus ook geen standpunt heeft ingenomen, valt er door de rechter geen knoop door te hakken. Aan de rechter vragen om de andere partij op te laten schieten, levert niets op helaas. Kortom, niet bepaald een antwoord waar hij vrolijk van werd.

Toch maar geen letselschadejurist worden . . .

Teleurgesteld zuchtend is mijn jongste zoon vervolgens naar school gefietst, maar niet nadat hij mij had laten weten dat hij dan weliswaar bezig is met z’n VWO, maar dat hij geen enkele behoefte heeft om later het bedrijf van zijn ouders over te nemen. Weer iemand verloren voor dit toch zo mooie vak . . .

De laatste blogs