Hoge Raad doet interessante uitspraken voor letselschadebranche

De Hoge Raad heeft twee interessante uitspraken gedaan die van belang zijn voor de letselschadebranche. In de eerste uitspraak (LJN: BM0895, Hoge Raad , 09/00511 d.d. 11 juni 2010) is niet zozeer het arrest zelf van belang, maar wel de conclusie van de advocaat-generaal Spier. Die stelt dat een verzekeraar die zelf niets doet om een slachtoffer te re-integreren, geen beroep mag doen op het schenden van de schadebeperkingsplicht door het slachtoffer. In de tweede uitspraak (LJN: BM1733, Hoge Raad , 09/01146  d.d. 11 juni 2010) wordt de vaste lijn door de Hoge Raad bevestigd, dat degene die zich beroept op de eigen schuld van de ander, dat ook moet bewijzen.

Eigen schuld verweer

Over het eigen schuld verweer is al veel geschreven en gezegd. Een onderdeel van dit leerstuk is dat van de schadebeperkingsplicht. In het Burgerlijk Wetboek is bepaald, dat iemand die bij de ander schade heeft veroorzaakt, niet de hele schade hoeft te vergoeden als de schade (deels) is veroorzaakt door het handelen of nalaten van het slachtoffer zelf. Men zegt dan dat het slachtoffer zijn schadebeperkingsplicht heeft geschonden.

Het eigen schuld verweer komt veel voor bij verkeersongevallen. De een rijdt uit een uitrit zonder te kijken, maar de ander rijdt te hard. Degene die uit de uitrit komt is aansprakelijk maar moet bewijzen dat de ander te hard heeft gereden. Alleen iets roepen zoals verzekeraars vaak doen, is dus niet voldoende. Dat is niets nieuws, maar het is kennelijk toch nodig dat de Hoge Raad dat uitspreekt. Het ging in deze zaak overigens niet om een verkeerszaak, maar om een geschil tussen aannemer en opdrachtgever. De Hoge Raad stelt:

“Aldus heeft het hof evenwel miskend dat de bewijslast van eigen schuld van de tot schadevergoeding gerechtigde in beginsel rust op de partij die zich op eigen schuld van zijn wederpartij beroept, zodat

[verweerder] in beginsel de bewijslast draagt van hetgeen hij ter onderbouwing van zijn beroep op eigen schuld van [eiser]

c.s. heeft aangevoerd.”

Re-integratie

In de eerste uitspraak ging het om een verkeersongeval uit 2000. Verzekeraar Reaal (in die tijd nog Winterthur geheten) moest de schade vergoeden die was ontstaan doordat het slachtoffer zijn baan was kwijtgeraakt. Winterthur had het slachtoffer niet geholpen bij de re-integratie, maar vond wel dat de schade niet volledig vergoed hoeft te worden omdat het slachtoffer niet (voldoende) had gesolliciteerd. Dat was de advocaat-generaal te gortig. Hij stelt in rechtsoverwegging 4.6.4:

“Bovendien zou ik menen dat het ook op de weg van een professionele aansprakelijke partij (zoals Reaal), die daartoe de kennis en middelen heeft, ligt om de helpende hand te bieden bij reïntegratie. Zo dat al niet op zich geldt dan toch zeker ten opzichte van personen zoals – in ’s Hofs in cassatie niet bestreden vaststellingen –

[eiser]. Dat klemt nog eens te meer nu [eiser]

, blijkens de onder 1,6 genoemde vaststaande feiten, wel degelijk activiteiten heeft ontplooid. Ware dat al anders dan belemmert inactiviteit van de aansprakelijke partij op dit punt m.i. de mogelijkheid om beroep te doen op verzaking van de schadebeperkingsplicht door het slachtoffer. Ik denk dat we af moeten van het eeuwige “njet” waarvan teveel procedures – ook de onderhavige – (nog) zijn doordrongen. “.

Wat bedoelt de advocaat-generaal daarmee te zeggen? Dat het niet aangaat dat Reaal/Winterthur alleen maar achterover leunt en niets wil? Dat Reaal/Winterthur alleen maar vond dat het slachtoffer zelf van alles en nog wat moest doen om zijn schade te beperken terwijl de verzekeraar zelf geen euro wilde uitgeven aan re-integratie? Ik denk het wel. Juist die houding in veel letselschadedossiers maakt dat die zaken lang duren en te vaak tot ontevredenheid van een slachtoffer na jaren van touwtrekken maar voor een schijntje worden geschikt, omdat de slachtoffers dat getouwtrek zat zijn.

Overigens stelt de advocaat-generaal nog een ander heikel punt aan de orde, namelijk de ruime toerekening van schadeposten bij overtreding van een verkeersnorm. Ook dat is niets nieuws, maar er moet toch altijd een rechter aan te pas komen om een schadebehandelaar bij een verzekeraar dat te laten inzien. Daarover zegt hij:

3.3 Deze klacht slaagt. Zeker nu in casu sprake is van schending van een verkeersnorm door de verzekerde van Reaal is grond voor een ruime toerekening op de voet van art. 6:98 BW.(4) Het Hof heeft dat miskend, zoals blijkt uit de gewraakte bewoordingen “binnen bepaalde grenzen”. Voor zover het Hof daarmee tot uitdrukking heeft willen brengen dat

[eiser]

tekort is geschoten in zijn pogingen ander werk te vinden – waarop niets wijst – is het oordeel volstrekt ongemotiveerd en zonder nadere toelichting (inderdaad) onbegrijpelijk. Voor zover het Hof iets anders heeft bedoeld, is zonder nadere toelichting, waaraan het evenwel schort, onbegrijpelijk waarop het het oog heeft gehad.“”

De laatste blogs